Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
ΕΞΕΤΑΣΤΕΑ ΥΛΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 2010
ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 2010
ΚΕΦ 2ο Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΠΕΨΗ
ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΕΦ 3ο ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΒΟΛΗ ΟΥΣΙΩΝ
ΚΕΦ 4ο ΑΝΑΠΝΟΗ
ΚΕΦ 5ο ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ
ΚΕΦ 6ο ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΣΕΛΙΔΕΣ : 45-97 και 103-128
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
ΧΕΛΩΝΑ
ΧΕΛΩΝΑ
Ερπετό που ανήκει στην οικογένεια των χελωνίων. Διακρίνονται οι χελώνες σε τρία είδη ανάλογα με τον τρόπο και τον τόπο ζωής τους. Έχουμε τις Χερσαίες, τις αμφίβιες και τις θαλάσσιες.
Χερσαίες χελώνες. Σήμερα υπάρχουν μόνο 50 είδη από αυτές. Ζουν αποκλειστικά στην ξηρά. Τρέφονται με φυτά και είναι από τα πιο αβλαβή ζώα.
Ζουν π
ερισσότερο στα εύκρατα κλίματα και σ' όλες τις ζεστές χώρες εκτός από την Αυστραλία και την Πολυνησία. Οι χερσαίες χελώνες έχουν το θώρακά τους αρκετά θολωτό, ώστε να μπορούν να μαζεύουν όταν χρειάζεται μέσα σ' αυτόν τα πόδια και την ουρά τους. Ζουν από 70 έως 125 χρόνια, καμιά φορά και περισσότερο. Τα πιο γνωστά είδη είναι: η χελώνα η μαυριτανική, η χελώνα η χέρμαννη και η χελώνα η ελληνική.
Οι χερσαίες χελώνες γονιμοποιούνται το καλοκαίρι και γεννούν τα αυγά τους πολλές βδομάδες μετά. Γεννούν από 2 ως 12 αβγά, που τα παραχώνουν κάπου για ασφάλεια και τα αφήνουν μετά στην τύχη τους.
Έχουν πολύ νόστιμο κρέας και τρώγονται σε πολλά μέρη του κόσμου.
Οι χερσαίες χελώνες γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια. Αν και γεννιούνται πολύ μικρές, μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλες σε μέγεθος. Επίσης ζουν πολλά χρόνια, γι' αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μια μακροχρόνια δέσμευση. Όταν είναι νεαρές, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων. Στα 3-4 χρόνια αρχίζουν να φαίνονται κάποιες διαφορές. Οι αρσενικές είναι πιο μεγάλες, έχουν μακρύτερη και παχύτερη ουρά, που διπλώνει στα πλάγια. Επίσης οι αρσενικές έχουν μια κοιλότητα στο κάτω μέρος του κελύφους, που δεν υπάρχει στα θηλυκά. Στο σπίτι απαιτούν διατροφή πλούσια σε ίνες, με χαμηλή πρωτεΐνη, χαμηλό λίπος, βασισμένη στο χόρτο, για να είναι υγιείς. Η καλύτερη τροφή για τις χερσαίες χελώνες είναι ανάμεικτα φρέσκα λαχανικά, γρασίδι, τριφύλλι, πικραλίδα, λουλούδια που τρώγονται. Σε μικρότερη ποσότητα δίνουμε σκούρα πράσινα φύλλα λαχανικών. Υπερβολικές ποσότητες λαχανικών, πλούσια σε πρωτεΐνη, δεν συνιστώνται. Το ειδικό φαγητό του εμπορίου μπορεί να δίνεται σαν μέρος της διατροφής της. Συμπλήρωμα ασβεστίου μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Φαγητό για σκύλους / γάτες ή έντομα πρέπει να αποφεύγεται. Φρέσκο νερό πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμο σε κατάλληλο σε μέγεθος πιάτο. Πρέπει να είναι αρκετά βαθύ ώστε να μπορεί η χελώνα να πίνει και να βρέχεται όποτε το θελήσει.
Η ιδανική κατοικία για τις χερσαίες χελώνες είναι στην ύπαιθρο, με το φυσικό φως του ήλιου και το φρέσκο αέρα. Πρέπει να περιφράζουμε αρκετό χώρο και με προσοχή γιατί οι χελώνες μπορούν να σκάβουν κάτω από το φράχτη. Πρέπει επίσης να υπάρχουν μέρη στα οποία μπορεί η χελώνα να κρύβεται για να βρίσκει σκιά και προστασία, από τη ζέστη ή το κρύο. Το δάπεδο μπορεί να έχει χώμα, άμμο ή γκαζόν που δεν έχει ψεκαστεί με παρασιτοκτόνα. Μικρά δέντρα και διακοσμητικά χόρτα μπορούν να προστεθούν στο χώρο. Τέλος στο πάνω μέρος πρέπει να υπάρχει προστασία για να εμποδίσει άλλα ζώα να μπουν.
Κάποια πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε είναι:
· να περιπλανώνται ελεύθερα
· τροφή για γάτες και σκύλους
· σταθερή δίαιτα με φρούτα και λαχανικά πλούσια σε πρωτεΐνη
· υπερδοσολογία βιταμινών και μετάλλων
· υγρές ή κρύες συνθήκες
· αντικείμενα που μπορούν να κάνουν τη χελώνα να γυρίσει ανάποδα
· ακατάλληλα στοιχεία που μπορεί να καταπιεί η χελώνα, αφού καταπίνουν σχεδόν τα πάντα
Οι πιο συνηθισμένες ασθένειες που πλήττουν τις χερσαίες χελώνες είναι:
· μολύνσεις του αναπνευστικού
· διατροφικές διαταραχές
· μεταβολική νόσος των οστών
· μαλακό κέλυφος / σαθρό κέλυφος
· τραυματισμοί
· τσιμπούρια
· εντερικά παράσιτα
· σήψη του κελύφους
· αποστήματα
Τζωρτζίνα Ευαγγελινού Α1
Ερπετό που ανήκει στην οικογένεια των χελωνίων. Διακρίνονται οι χελώνες σε τρία είδη ανάλογα με τον τρόπο και τον τόπο ζωής τους. Έχουμε τις Χερσαίες, τις αμφίβιες και τις θαλάσσιες.
Χερσαίες χελώνες. Σήμερα υπάρχουν μόνο 50 είδη από αυτές. Ζουν αποκλειστικά στην ξηρά. Τρέφονται με φυτά και είναι από τα πιο αβλαβή ζώα.
Ζουν π
ερισσότερο στα εύκρατα κλίματα και σ' όλες τις ζεστές χώρες εκτός από την Αυστραλία και την Πολυνησία. Οι χερσαίες χελώνες έχουν το θώρακά τους αρκετά θολωτό, ώστε να μπορούν να μαζεύουν όταν χρειάζεται μέσα σ' αυτόν τα πόδια και την ουρά τους. Ζουν από 70 έως 125 χρόνια, καμιά φορά και περισσότερο. Τα πιο γνωστά είδη είναι: η χελώνα η μαυριτανική, η χελώνα η χέρμαννη και η χελώνα η ελληνική.Οι χερσαίες χελώνες γονιμοποιούνται το καλοκαίρι και γεννούν τα αυγά τους πολλές βδομάδες μετά. Γεννούν από 2 ως 12 αβγά, που τα παραχώνουν κάπου για ασφάλεια και τα αφήνουν μετά στην τύχη τους.
Έχουν πολύ νόστιμο κρέας και τρώγονται σε πολλά μέρη του κόσμου.
Οι χερσαίες χελώνες γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια. Αν και γεννιούνται πολύ μικρές, μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλες σε μέγεθος. Επίσης ζουν πολλά χρόνια, γι' αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μια μακροχρόνια δέσμευση. Όταν είναι νεαρές, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων. Στα 3-4 χρόνια αρχίζουν να φαίνονται κάποιες διαφορές. Οι αρσενικές είναι πιο μεγάλες, έχουν μακρύτερη και παχύτερη ουρά, που διπλώνει στα πλάγια. Επίσης οι αρσενικές έχουν μια κοιλότητα στο κάτω μέρος του κελύφους, που δεν υπάρχει στα θηλυκά. Στο σπίτι απαιτούν διατροφή πλούσια σε ίνες, με χαμηλή πρωτεΐνη, χαμηλό λίπος, βασισμένη στο χόρτο, για να είναι υγιείς. Η καλύτερη τροφή για τις χερσαίες χελώνες είναι ανάμεικτα φρέσκα λαχανικά, γρασίδι, τριφύλλι, πικραλίδα, λουλούδια που τρώγονται. Σε μικρότερη ποσότητα δίνουμε σκούρα πράσινα φύλλα λαχανικών. Υπερβολικές ποσότητες λαχανικών, πλούσια σε πρωτεΐνη, δεν συνιστώνται. Το ειδικό φαγητό του εμπορίου μπορεί να δίνεται σαν μέρος της διατροφής της. Συμπλήρωμα ασβεστίου μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Φαγητό για σκύλους / γάτες ή έντομα πρέπει να αποφεύγεται. Φρέσκο νερό πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμο σε κατάλληλο σε μέγεθος πιάτο. Πρέπει να είναι αρκετά βαθύ ώστε να μπορεί η χελώνα να πίνει και να βρέχεται όποτε το θελήσει.
Η ιδανική κατοικία για τις χερσαίες χελώνες είναι στην ύπαιθρο, με το φυσικό φως του ήλιου και το φρέσκο αέρα. Πρέπει να περιφράζουμε αρκετό χώρο και με προσοχή γιατί οι χελώνες μπορούν να σκάβουν κάτω από το φράχτη. Πρέπει επίσης να υπάρχουν μέρη στα οποία μπορεί η χελώνα να κρύβεται για να βρίσκει σκιά και προστασία, από τη ζέστη ή το κρύο. Το δάπεδο μπορεί να έχει χώμα, άμμο ή γκαζόν που δεν έχει ψεκαστεί με παρασιτοκτόνα. Μικρά δέντρα και διακοσμητικά χόρτα μπορούν να προστεθούν στο χώρο. Τέλος στο πάνω μέρος πρέπει να υπάρχει προστασία για να εμποδίσει άλλα ζώα να μπουν.
Κάποια πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε είναι:
· να περιπλανώνται ελεύθερα
· τροφή για γάτες και σκύλους
· σταθερή δίαιτα με φρούτα και λαχανικά πλούσια σε πρωτεΐνη
· υπερδοσολογία βιταμινών και μετάλλων
· υγρές ή κρύες συνθήκες
· αντικείμενα που μπορούν να κάνουν τη χελώνα να γυρίσει ανάποδα
· ακατάλληλα στοιχεία που μπορεί να καταπιεί η χελώνα, αφού καταπίνουν σχεδόν τα πάντα
Οι πιο συνηθισμένες ασθένειες που πλήττουν τις χερσαίες χελώνες είναι:
· μολύνσεις του αναπνευστικού
· διατροφικές διαταραχές
· μεταβολική νόσος των οστών
· μαλακό κέλυφος / σαθρό κέλυφος
· τραυματισμοί
· τσιμπούρια
· εντερικά παράσιτα
· σήψη του κελύφους
· αποστήματα
Τζωρτζίνα Ευαγγελινού Α1
Κυριακή 4 Απριλίου 2010
Οστέινος Ανθρώπινος Σκελετός
Οστέινος Σκελετός αποτελείται από:
Σκελετό Κεφαλής
Αυτός ονομάζεται κρανίο. Χωρίζεται στο εγκεφαλικό και το προσωπικό κρανίο
Σκελετό Κορμού
Αυτός περιλαμβάνει: τη Σπονδυλική στήλη και το θωρακικό σκελετό
Σκελετό Άκρων
Αυτός περιλαμβάνει το Σκελετό Άνω Άκρων και το Σκελετό Κάτων Άκρων
Σπονδυλική Στήλη
Σπόνδυλοι
είναι τα 24 οστά που μπαίνοντας το ένα πάνω στο άλλο σχηματίζουν τη σπονδυλική στήλη.
Είναι οι χόνδροι που χωρίζουν τον κάθε σπόνδυλο. Ενεργούν ως απορροφητήρες (αμορτισέρ) των πιέσεων-δυνάμεων που ασκούνται στη σπονδυλική στήλη και της επιτρέπουν να κινείται προς κάθε κατεύθυνση. Ο κάθε δίσκος στο εσωτερικό του έχει ένα πυρήνα μαλακό (όπως το ζελέ) που περιβάλλεται από δακτυλίους ανθεκτικών ινών.
Οι σπονδυλικές αρθρώσεις
Είναι οι μικρές αρθρώσεις που συνδέουν τους σπονδύλους μεταξύ τους και διατηρούν τη σταθερότητα της σπονδυλικής στήλης.
Είναι ένα δίκτυο από νεύρα που κατεβαίνουν από τον εγκέφαλο μέσα από ένα σωλήνα της σπονδυλικής στήλης. Τα νεύρα αυτά, οι ρίζες τους, βγαίνουν από τη σπονδυλική στήλη προς τα χέρια και τα πόδια, περνώντας ανάμεσα από τους σπονδύλους.
Σύνδεσμοι: είναι γερές ίνες (ταινίες) που στηρίζουν τις αρθρώσεις της Σπονδυλικής Στήλης.
Είναι φυσιολογικές καμπές που κάνει σε διάφορα σημεία η Σ.Σ.
Αυτές οι καμπύλες κάνουν τη Σπονδυλική Στήλη πιο ανθεκτική, πιο σταθερή και περισσότερο ευκίνητη
Παθήσεις
Πολλές φορές όμως παρουσιάζονται υπέρμετρες κυρτώσεις της σπονδυλικής στήλης από παθολογικές αιτίες, και τέτοιες είναι οι:
- Λόρδωση με έντονο άνοιγμα προς τα οπίσω, ονομασία που προήλθε από την υπεροπτική γενικότερη εικόνα των Λόρδων.
- Κύφωση, αντίθετη της προηγουμένης, με έντονο άνοιγμα προς τα εμπρός, εμφανέστερη σε υπερήλικα άτομα, και
- Σκολίωση, με έντονη κυρτότητα της σπονδυλικής στήλης, είτε δεξιά, είτε αριστερά.
ΛΟΡΔΩΣΗ 
ΣΚΟΛΙΩΣΗ 
ΚΥΦΩΣΗ
Οσφυαλγία
Η εμφάνιση της οσφυαλγίας είναι πολύ συχνή, έχει μάλιστα υπολογιστεί μετά από στατιστικές μελέτες ότι το 60-80% των ανθρώπων έχουν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους την εμπειρία του πόνου στη μέση. Το ποσοστό της ακριβούς διάγνωσης των ασθενών με πόνο στη μέση που επισκέπτονται ιατρό είναι μόνο 15% ενώ το υπόλοιπο 85% αποχωρεί από το ιατρείο με μη ειδική διάγνωση του αιτίου που προκάλεσε τον πόνο.
Αυτό δείχνει την πολυπλοκότητα της παθολογίας που επικρατεί στην οσφύ και την ανάγκη για εξειδίκευση και έρευνα με σκοπό την πληρέστερη αντιμετώπιση των ασθενών.
Γενικά τα προβλήματα της σπονδυλικής στήλης θεωρούνται τρίτα σε συχνότητα μετά τα καρδιαγγειακά και τις αρθροπάθειες.
Η οσφυαλγία αποτελεί το πιο συχνό αίτιο περιορισμού των δραστηριοτήτων στις ηλικίες κάτω των 45 ετών. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τη συχνότητα των κακώσεων της σπονδυλικής στήλης κατά την εργασία, όπου η μέση αποτελεί το πιο συχνό σημείο τραυματισμού στον επαγγελματικό χώρο.
Η οσφυαλγία , γενικά, προέρχεται από τραυματισμό, ανεπάρκεια ή βλάβη στο μεσοσπονδύλιο δίσκο , αρθρικές αποφύσεις, συνδέσμους, μύες, οστά και νεύρα.
Θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε τις καταστάσεις αυτές σε επτά μεγάλες ομάδες:
1. Εκφύλιση
2. Κακώσεις
3. Μεταβολικά νοσήματα
4. Φλεγμονώδεις καταστάσεις
5. Μικροβιακές φλεγμονές
6. Όγκοι
7. Ειδικές καταστάσεις που προκαλούν οσφυαλγία ( εγκυμοσύνη κ.α)
Όπως όλες οι αρθρώσεις στο σώμα και οι σπονδυλικές αρθρώσεις μπορεί να προσβληθούν από αρθρίτιδα (πιο συχνά οστεοαρθρίτιδα). Μαζί με την καταστροφή του χόνδρου των αρθρώσεων και την φλεγμονή της άρθρωσης, δημιουργούνται οστικές προεξοχές (οστεόφυτα ή άλατα), στα μέρη που ο δίσκος συνδέεται με τον σπόνδυλο.
Ο συνδυασμός αυτής της φθοράς του δίσκου και της οστεοαρθρίτιδας των σπονδυλικών αρθρώσεων αποκαλείται συνήθως αυχενική ή οσφυϊκή σπονδυλοαρθροπάθεια.
Είναι πόνος στη διαδρομή του ισχιακού νεύρου. Το νεύρο αυτό βγαίνει ανάμεσα από τους δύο τελευταίους σπονδύλους και διαμέσου του γλουτού, του μηρού και της κνήμης φθάνει μέχρι τα δάκτυλα του ποδιού. Αν ερεθιστεί η Σ.Σ. από κάποιο προεξέχοντα δίσκο (δισκοκήλη - δισκοπάθεια) ή μια φλογισμένη άρθρωση, προκαλείται έντονος πόνος που μπορεί να φτάσει μέχρι τα δάκτυλα.
Η ελάττωση της οστικής μάζας στους σπονδύλους, τους κάνει αδύνατους και εύθρυπτους με αποτέλεσμα με μια μικρή αιτία να σπάζουν (να καθιζάνουν), προκαλώντας έντονο πόνο. Αυτή είναι η πιο συχνή αιτία πόνου στη Σ.Σ. στα ηλικιωμένα άτομα (άνω των 60 ετών).
Ρευματικές παθήσεις είναι οι μη τραυματικές και μη χειρουργικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος (Εικόνα 2) και οι παθήσεις του συνδετικού ιστού. Είναι δηλ. οι παθήσεις των αρθρώσεων (Εικόνες 3-4), των τενόντων, των συνδέσμων, των ορογόνων θυλάκων, των μυών, των οστών και της σπονδυλικής στήλης (Εικόνες 5-6).
Παθήσεις των πελμάτων (ασυμμετρίες της καμάρας), όπως
πλατυποδία, κοιλοποδία, ραιβοποδία, προβλήματα στα μετατάρσια, άκανθα πτέρνας (ασύμμετρη ανάπτυξη οστού στην κάτω επιφάνεια της φτέρνας).
Σκολίωση
Χονδροπάθεια επιγονατίδας (πολύ συχνή στα κορίτσια)
Κάλοι
Ιστοσελίδες:
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΕΝΤΖΟΥ Α2
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Αναπνοή
Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, για να ζήσουν, πρέπει να τρέφονται και να 
Μπορούμε να παραβάλουμε ένα ζώο με μία ατμομηχανή. Όπως στη μηχανή ο άνθρακας καίγεται με το οξυγόνο του αέρα, που μπαίνει και σχηματίζεται διοξείδιο του άνθρακα, έτσι και η τροφή που παίρνει το ζώο ή ο άνθρωπος με τη βοήθεια του οξυγόνου που εισπνέει μεταβάλλεται σε διοξείδιο του άνθρακα και άλλα προϊόντα.
Κατά τη διάρκεια της καύσης ελευθερώνεται ενέργεια. Όταν καίγεται ένα γραμμάριο ζάχαρης, ελευθερώνονται 4 θερμίδες, ένα γραμμάριο λεύκωμα, 4,1 θερμίδες και ένα γραμμάριο λίπος 9,2 θερμίδες. Την ενέργεια αυτή τη χρησιμοποιεί ο οργανισμός για να κινηθεί, σαν θερμότητα κλπ.
Τα μέρη του σώματος του ζώου, στα οποία χρησιμοποιείται το οξυγόνο και παράγεται το διοξείδιο του άνθρακα, είναι τα διάφορα όργανα και οι ιστοί, δηλαδή το εσωτερικό του σώματος. Αντίθετα, η πρόσληψη του οξυγόνου και η αποβολή του διοξειδίου του άνθρακα στο περιβάλλον, γίνεται στην επιφάνεια του σώματος.
Τα υγρά του σώματος, δηλαδή το αίμα και η αιμολέμφος, μεταφέρουν τα αέρια που παράγονται κατά την αναπνοή, από την επιφάνεια στο εσωτερικό και αντίστροφα.
Ανάλογα με το περιβάλλον, στο οποίο ζει το ζώο, είναι διαμορφωμένα και τα όργανα με τα οποία αναπνέει, τα αναπνευστικά του όργανα. Έχουμε δύο τύπους οργάνων: όργανα που χρησιμεύουν για την αναπνοή στο νερό και όργανα που χρησιμεύουν για την αναπνοή στον αέρα.
Έτσι στα ψάρια η αναπνοή γίνεται με τα βράγχια (σπάραχνα) που βρίσκονται στο κεφάλι δεξιά κι αριστερά μέσα σε δύο χαραματιές. Αναπνέουν το οξυγόνο που είναι διαλυμένο μέσα στο νερό, γι' αυτό έχουν τα βράγχιά τους συνέχεια σε επαφή με το νερό.
Το νερό, με το οξυγόνο που περιέχει, μπαίνει από τη στοματική κοιλότητα και ωθείται προς τα βράγχια. Η διείσδυση ξένων σωμάτων στα βράγχια εμποδίζεται, γιατί η κατασκευή τους είναι τέτοια που δεν το επιτρέπει.
Στα έντομα η αναπνοή γίνεται με τις τραχείες (τραχειακή αναπνοή). Αυτές είναι σωλήνες που ξεκινούν από την επιφάνεια του σώματος και φτάνουν στο εσωτερικό με διακλαδώσεις. Όταν χαλαρώνουν οι τραχείες, μπαίνει ο αέρας, κατόπιν πιέζονται τα τοιχώματά τους και ο αέρας βγαίνει. Μια ειδική διάταξη εμποδίζει την είσοδο ξένων σωμάτων ή υγρών.
Στα ερπετά η αναπνοή γίνεται με τους πνεύμονες. Τα σκουλήκια αναπνέουν με το δέρμα (δερμική αναπνοή). Τα πρωτόζωα με όλο το σώμα.
Τα πουλιά έχουν από όλα τα σπονδυλωτά τα τελειότερα αναπνευστικά όργανα. Οι πνεύμονές τους είναι μικρότεροι από τους πνεύμονες των θηλαστικών και εκτελούν λιγότερες αναπνευστικές κινήσεις. Μπορούν να πετούν πολλές ώρες, χωρίς να επιταχύνεται η αναπνοή τους. Οι πνεύμονές τους έχουν μεγάλη απόδοση και αυτό οφείλεται στην ιδιόμορφη κατασκευή τους. Η εισπνοή γίνεται με τη διεύρυνση του θώρακα.
Βλέπουμε άτι η μορφή των αναπνευστικών οργάνων, που υπάρχουν στα διάφορα ζώα, παρουσιάζει μεγάλες ποικιλίες. Ο άνθρωπος ανήκει στα θηλαστικά και, επομένως, η αναπνοή γίνεται με τους πνεύμονες.
Αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου
Στον άνθρωπο οι πνεύμονες βρίσκονται μέσα στο θώρακα, που χωρίζεται από την κοιλιά με ένα διάφραγμα. Αποτελούνται από τα κύτταρα και τις κυψελίδες, που έχουν τριχοειδή αγγεία γεμάτα αίμα. Η εισπνοή και η εκπνοή είναι οι δύο φάσεις της λειτουργίας της αναπνοής στον ανθρώπινο οργανισμό. Κατά την εισπνοή μπαίνει ο ατμοσφαιρικός αέρας στους πνεύμονες.
Το φαινόμενο αυτό συνοδεύεται με συστάσεις ειδικών μυών.
Έτσι το διάφραγμα κατεβαίνει και οι πλευρές κινούνται κάπως προς τα έξω και προς τα πάνω. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μεγαλώσει ο χώρος του θώρακα και ο όγκος του αέρα των πνευμόνων και να ελαττωθεί η πίεσή του. Η πίεση του περιβάλλοντος είναι μεγαλύτερη από την πίεση του αέρα των πνευμόνων και ο ατμοσφαιρικός αέρας μπαίνει σε αυτούς.
Κατά την εκπνοή γίνεται η αντίθετη ακριβώς εργασία. Βγαίνει ο αέρας μαζί με το διοξείδιο του άνθρακα. Κατεβαίνουν οι πλευρές και ανεβαίνει το διάφραγμα. Τότε ο θωρακικός χώρος μικραίνει, ο όγκος του αέρα συμπιέζεται και η πίεσή του μεγαλώνει. Έτσι ο αέρας των πνευμόνων έχει πίεση μεγαλύτερη από την εξωτερική και γι' αυτό βγαίνει.
Κατά την εισπνοή ο αέρας ακολουθεί τον εξής δρόμο: Μπαίνει από τη μύτη ή από το στόμα. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι πρέπει να προτιμάται η εισπνοή από τη μύτη, γιατί ο εισπνεόμενος αέρας καθαρίζεται από τα μικρόβια με τις τρίχες και με τη βλέννα. Κατόπιν οδηγείται στο λάρυγγα, στην τραχεία και τέλος στους πνεύμονες.
Μέσα σε ένα λεπτό της ώρας, ο άνθρωπος κάνει περίπου είκοσι εισπνοές. Σε κάθε εισπνοή εισάγεται μια κυβική παλάμη αέρα. Όλοι οι άνθρωποι δεν εισπνέουν την ίδια ποσότητα αέρα ούτε κάνουν τις ίδιες ακριβώς αναπνοές ανά λεπτό. Ο νέος κάνει περίπου 30 αναπνοές κάθε λεπτό, ενώ ο ηλικιωμένος περίπου 10. Επίσης η αναπνοή επιταχύνεται, όταν ο άνθρωπος τρέχει ή κινείται πολύ ή έχει πυρετό.
Η χωρητικότητα των πνευμόνων είναι 4 κυβικές παλάμες κατά μέσο όρο. Οι γυναίκες έχουν μικρότερο θώρακα από τους άνδρες.
Όταν ο άνθρωπος κοιμάται ή βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας, τότε οι αναπνοές γίνονται κανονικές και σε κάθε εισπνοή παίρνει μισή κυβική παλάμη αέρα. Την ποσότητα αυτή τη λέμε αναπνευστικό αέρα.
Η καλή αναπνοή ρυθμίζει την ομαλή λειτουργία του οργανισμού και είναι δείκτης της υγείας. Ο λόξυγκας, το φτάρνισμα, το χασμουρητό οφείλονται σε απότομες κινήσεις του αναπνευστικού συστήματος.
Τα φυτά δεν έχουν ιδιαίτερα αναπνευστικά όργανα αλλά αναπνέουν από παντού. Το οξυγόνο του αέρα μπαίνει διαμέσου των πόρων στα κύτταρα. Από τους πόρους αυτούς βγαίνουν τα προϊόντα της καύσης, δηλαδή το διοξείδιο του άνθρακα και το νερό. Τα φυτά μπορούν να αναπνέουν ακόμη και στη θερμοκρασία των
Είναι σύνολο ιατρικών μεθόδων τις οποίες εφαρμόζουμε σε ένα άτομο που έπαθε ασφυξία. Η ασφυξία οφείλεται σε ανεπαρκή πρόσληψη οξυγόνου.
Ντέμη Παλατσίδη A2
Καρχαρίας
Ο καρχαρίας (Carcharodon carcharias) είναι από τα μεγαλύτερα ψάρια της θάλασσας. Η ονομασία "καρχαρίας" προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κάρχαρον (= πριόνι), λόγω 
του σχήματος και της διάταξης της οδοντοστοιχίας του.
του σχήματος και της διάταξης της οδοντοστοιχίας του. Πρόκειται για ταχύτατους και άριστους κολυμβητές, αδηφάγα, σαρκοβόρα ψάρια που ζουν κυρίως στις θερμές θάλασσες, αλλά μπορεί να τους συναντήσει κανείς και σε μεγάλους πλωτούς ποταμούς στους οποίους εισέρχονται.
Με το όνομα καρχαρίες υπονοείται ολόκληρη κατηγορία Σελαχίων ψαριών. Το σώμα των καρχαριών είναι υδροδυναμικό και θυμίζει τορπίλη που δίνει την ικανότητα στον καρχαρία να κινείται άνετα και με μεγάλη σχετικά ταχύτητα μέσα στο νερό.
Χαρακτηριστικό είναι το στόμα του, που βρίσκεται πάντα στο κάτω μέρος του κεφαλιού και αρκετά πίσω προς την κοιλιά. Oι σιαγόνες του έχουν μεγάλα και τριγωνικά δόντια.
Στον κόσμο υπάρχουν σήμερα πάνω από 250 είδη καρχαρίες και ζουν σ' όλες τις θάλασσες, με μόνη εξαίρεση την Κασπία Θάλασσα. Το μοναδικό είδος καρχαρία που ζει στο γλυκό νερό είναι ο καρχαρίας της Νικαράγουας
Οι καρχαρίες τρέφονται κυρίως με ψάρια, αλλά υπάρχουν και μερικοί που τους αρέσουν τα μαλάκια και το πλαγκτόν. Το πιο γνωστό είδος απ' αυτούς είναι ο καρχαρίας ο σταχτής. Ο καρχαρίας αυτός ζει σε όλους τους ωκεανούς και φτάνει και μέχρι τη Μεσόγειο.
Έχει μήκος 3 -
Ο καρχαρίας ο ανθρωποφάγος που οι ψαράδες τον λένε "δολοφόνο της θάλασσας", είναι δυνατό να τον απαντήσει κανείς και στο Βόρειο Ατλαντικό παλαιότερα όμως ζούσε κυρίως στις τροπικές θάλασσες. Επιτίθεται στον άνθρωπο, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος.
Είναι γνωστά και μικρά είδη καρχαριών. Ο πιο γνωστός είναι ο γαλέος. Το μήκος του δε ξεπερνά τα 70 μέχρι
ΠΕΝΥ ΧΙΟΥ Α1
1
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)